فرار از پوچی

بعضی وقتا از بی معنایی آدما حوصله خودشونم ندارن!

در این لحظات به شدت بی حوصله میشن،کسل میشن،بی رمق میشن،بی انگیزه میشن،بی پروا میشن.

هدف،میگن داشتن هدف تو زندگی خیلی مهمه؛ اما بنظرم چیزی که به زندگی آدما معنا میده کاری که قراره به آن شناخته بشن.شناسنامه آدما کارشونه نه چیز دیگه.

دنیا جای کسل کننده واعصاب خورد کنیه.فقط داشتن کار و انجام کار و پرداختن به آن میتونه یه ریزه از بار و حجم این کسالت وآشفتگی عصبی کم کنه.

پس مهمترین چیز توی این دنیای بی معنا،کاره.ینی تنها راه فرارازبن بستای زندگی وزندان ذهن وچاردیواری روان اینه که آدم کار داشته باشه،کاری که به اون شناخته بشه و با اون کار بهشو بشناسن.

بنابراین،بهتره به کاری که باید داشته باشی  و به اون شناخته بشی و با اون بالنده بشی وبا اون به لحظات بیروح زندگی روح بدی،فکرکنی.

ببین چه کاری با استایل بدنت،ظرفیت ذهنت،استعداد درونت و سائقه های روحت تناسب داره؛سیبل ذهنت بکن وبهش فکر کن.ببین برا انجام موفقیت آمیز اون کارچه چیزا وچه مهارت هایی لازمه.برو سراغشون و دونه به دونه اونا را تهیه ویا یادبگیرتا بتونی اون کارو مال خود کنی وصاحبش بشی. طوری که بعد ازاون تو روبا اون کار بشناسن و خودت هم خودتو با اون بشناسی.

مطمئن باش این لحظه لحظه ایست که کمتراحساس کسالت،بی رمقی،بی انگیزگی، بی پروایی و پوچی خواهی کرد.

کار،کار،کار...انسان با کار زنده است...کار زندگی سرد و یکنواخت این دنیا را کمی راحتترمیکنه...پس به کار فکر کن به کار،به کاری که برای توست و تو برای اون...

البته دو عامل دیگه هس که زندگی رولطیفتر میکنه،نرمترمیکنه، اما به زندگی،فقط کار که معنا میده....